Tülay Demircan Koyuncu:
15 Temmuz Diriliş bayramımız kutlu olsun!
16 Temmuz 2017, 15:05
Kutsal emanetlerin en değerlisi
Elbette ki;
Şehit kanlarıyla sulanmış, vatan toprağıdır.
Her bir köşesi!!
Doğusu-batısı
Güneyi-kuzeyi
Çerkezi, Lazı, Kürdü, Mülteci...
Her bir nefesiyle bir bütün olan
Değeri anlatılmayan can paremizdir.
Vatan sevdası ile yaşamak onurdur.
Vatansız millet; şahsiyetsiz kişiliğe bürünmüş bir et parçasını olan yüreği bedenin de boşuna taşımaktır.
Gurbette vatan aşkı bambaşkadır.
Aşktır
Özlemdir
Hasrettir
Kavuşmanın heyecanını yürekte taşımaktır.
Sınır kapısına yaklaşınca uzaklardan dalgalanan şanlı bayrağını görmek nedir bilir misiniz?
Sevda ile aşk ile onuru bir arada yaşamanın heyecanını, gözlerinden, yanaklarına doğru salı verdiğin şükrü yaşamaktır.
Toprağına ayak bastığında, daha hızlı bir güç ve kuvvetin tüm bedeninde dolaştığını yaşamaktır.
2 senedir vatanına gelmemişti.
Tatilini başka bir ülkede yapmak istemiyordu. Vatanına gelmişti.
Ruhu huzur ile dolmuştu.
Üç aylık hamileydi.
O gün sıcaktan bunalmıştı, lakin sevdalısı olduğu memleketin de olmanın rahatlığı ile yüreğine ılık ılık meltem rüzgarları esiyordu.
Takvimler 15 Temmuz tarihini gösteriyordu.
Her akşam gibiydi. Bir değişiklik yoktu. Taki TRT’nin kanalındaki spikerin "darbe" kelimelerini zikredinceye kadar.
Darbe neydi ki!
Annemin gözleri sanki dışarı fırlamıştı; "aman Allah’ım" deyip
Ellerini başına vurmaya başladı.
O an darbenin kötü bir şey olduğunu anlamıştım.
"Allah’ım vatanımızı sen koru.
Kasımpaşalı mı? (annem kendi memleketlisi olduğundan cumhurbaşkanımız dan bu şekilde bahsederdi)
Tüm şerlerden sen Muhafaza eyle Rabbim!" diye söylenip duaya başlamıştı.
Elleri ayakları titriyordu.
Telefonla bir kaç yeri arayıp, bilgi almaya çalışıyordu.
1980 darbesiyle ülkemizin neler yaşadığını küçük yaşına rağmen acı bir izle yaşamıştı.
Annem anlattıkça ağladı.
Bu ülkede Menderes asıldı
Özal zehirlendi
Muhzin Yazıcıoğlu kurban edildi...
Ama Erdoğan’ı asla vermeyiz! Deyip, komidinin çekmecesini çekti.
Bayrağımız en üst çekmecede sürekli dururdu.
Bayrağı eline alıp; "ben gidiyorum, Hakkınızı helal edin bu vatana bir can feda olsun. Sadece şehidimin kandan rengini alan bayrağım dalgalansın. Bu gün görev bizimdir."
Deyince hamile oluşumu unutup bende annemin ardından sokağa fırladım.
Minarelerden selalar okunuyordu.
Sokaklar tekbir sesleriyle inliyordu.
Yaşlısı, genci hepsi tek bir sesten
"Bu vatan bizim" diyorlardı.
Birlik beraberlik olmuştu.
Kol kola girenlerin hangi partiden hangi memleketten...olduğunun bir önemi kalmamıştı.
Mesele vatandı.
Geriye söylenecek söz kalmamıştı.
O gece canlar feda edilirken
Yürekler mutlulukla buluşuyordu.
Kurtuluş savaşımız anlatırken
Nasıl sevdamız kabarıp, dillerimiz dualar ile kenetleşiyordu.
Şimdi bizlerde kurtuluşun zaferine bir dem katmanın onuruyla, torunlarımıza 15 Temmuz gecesini anlatacağız.
Unutulmayacak!
Unutturulmayacak!
Bir daha darbe kelimesi hiç bir kulun yüreğine hançer misali saplanmayacaktır.
Ey gafiller!!!
Şehitlerimizin,
Bize emanet bıraktığı bu toprakları
Bizlerde kanlarımız ile sularız.
Ama asla be katiyetle siz dış güçlerinin
Maşası olan iç düşmanlarımıza
Teslim etmeyiz.
Tankların altında
Kefensiz yatmayı
Cennet bahçesi biliriz.
İşte
Biz Türk Milleti böyle bir sevda ile
Aşığız bastığımız toprağımıza.
15 Temmuzun Şehitleri ve gazileri
Bu vatan sizlere minnettar kalacaktır.
1. Yıldönümümüz kutlu olsun.
Meydanlar zafer türküleri ile
Şükür secdeleri ile inlesin.
Tek yürek
Tek millet
Tek bayrak
Tek devlet
Sevgilerimle…
Tülay Demircan Koyuncu Tüm Yazıları