Tek çaresi güçlü olma rolüyle yaşamaktı ‘Güçlü kadın’...

Yaşam şartlarından mıydı? Ya da zorunluluk muydu? Kendiside bilemiyordu... Fakat hayat mücadelesinde hep güçlü olmalıydı...

Bu hissettiği en derin duygusuydu... "Ben hep ayakta kalmalıyım…" Güçlü kadın olmak neydi? Güçlü erkek denildiğinde; kuvvetli anlamında olduğunu anlaşılır. Güçlü kadın denildiğinde ise durum farklılık gösterir.

Yürekli, cesur, ağlasa bile gülebilen ve her mevzuda başarılı olmak zorunda olan... Belki yaşam şartlarından belki de fıtratından kaynaklanıyordu. Ama kendisine hissettirilen güçlülük duygusu "güçlü bir kadınım ben" algısı ile hareket etmesini sağlıyordu...

Nice güçlü kadınların kendilerini ifade ediş şekli idi. Kalabalık bir ailenin içinde büyümenin, belki de gözünün önündeki anne ve ablalarının ezilmişliğinin, içinde yarattığı baskıyla güçlü bir kadın olmuştu. Bir taraftan geçim şartları, bir taraftan evde erkek olmayışından oluşmuş bir mecburiyet duygusundan kaynaklanmıştı. Küçük yaşında tüm aileyi manen, büyüdüğü zaman ise madden yüklenmişti. Evliliğinde bile karar alırken, aşkı değil mantığını konuşturmuştu.

Bir olay olunca ev halkı "sen yaparsın, biz sana inanıyoruz."denilmesiyle... Tek çaresi güçlü olma rolüyle yaşamaktı. Güçlü kadın olmak ile yükümlü olduğunun farkına vardığında ise çoktan omuzlarında kaldırılması güç yükler yığılmıştı. Yanlış bir evlilik yaptığının farkına bile yıllar sonra varabilmişti. Hayatını sadece sevdiklerine adamıştı. Görünüşte güçlü fakat yüreği bir yavru kedi kadar sevgiye ve korunmaya muhtaçtı. Yaşı oldukça ilerlemişti... Mutluluk oyunu oynamaktan hatta güçlü olmaktan yorulmuştu. Yorgunluğunu ve tükenmişliğini hissettiğinde ise...

Çevresindeki insanlar, özellikle de en çok değer verdiği kişiler tarafından nasıl kullanıldığını anlamıştı. İşine gelen istediği şekilde kullanmıştı. Maddi ya da manevi... "Yoruldum gücüm" kalmadı."dese de kimse inanmıyordu. İnsanların en çok yaptığı olay olan yani "nankörlüğü" yaşatıyorlardı. "Sen çok değiştin." Belki de haklıydılar. Evet değişmişti. Çünkü sevgiye aşk'a belki de saçlarını sevgi ile okşayacak bir ele ihtiyacı olduğunu, üst üste yaşadığı ihanetler ile anlayabilmişti. Hayatında en çok değer verdiği annesi Öyle bir ihanet etmişti ki...

İhanetin ardından birde beddualar yollamıştı. Bir anne nasıl evlat ayrımı ve de beddua yapabiliyordu. Hem de maddi ve manevi desteği ile her zaman yanında olan evladına. Sessizce günlerce ağlamıştı. "Keşke hak edecek bir sözüm ya da hareketim olsaydı..."diyerekten. Olaylar sanki birbirleri ile randevulaşmışlardı. Evladıyla imtihan olurken dünya hayatında, en sevdikleri destek olmamıştı. Doktorlar her an evladın ölebilir demişlerdi. Hayat arkadaşından en büyük desteği beklerken, birde o vurmuştu. Hayatı boyunca oysa hep taşımıştı onları...

Her hallerini kabul edip, canlarım benim demişti. Düşünce yerden kalkmak için bir el bulamamıştı... Ne hayat arkadaşından, Nede hayat nefesi annesinden... Ne de ...

Hikayemizin kahramanı gibi nice kadınlarımız var. Suskunluklarını sabahtan akşama bitiren. Bazen bir gece öyle uzun olur ki!!! Yılların hesabını öder. Kah güneşe kavuşana kadar akan gözyaşları ile... Kah tattığı ihanetler ve unutulmayacak duyulan cümleler ile nokta koyarak. "Ben de güçlü değilmişim. Tıpkı sizler gibi." Zaman hızla akıp gitmekte. Geçmiş gelmeyecek ise... Gelecek ya nasip ise... Şimdiki zamanın içinde kendisi için güçlü olmalıydı. Aslında güçlü olmak zorunda da değildi... Her yaratılmış beşer acizdir! Bırakın gücünüz sevgi ve aşktan gelsin… Değerli okurlarım…