"Öfke" Benim Kölem Olmalı...

Öfke, akIın aIevini söndüren büyük bir rüzgardır. (Andre Gide)

İnsanoğlunun fıtratında var olan doğal bir duygudur. Öfke asla bir davranış biçimi değildir. Öfke her insanın bazı sebeplerden var olan ve kontrol altında tutabileceği duygusudur.

Duygusuz insan var mıdır? Öfkelenme duygusuna sahip değilseniz? O zaman sizde bir yanlışlık vardır. Yaşadığımız hayatın içinde, hangi yaşta olursak olalım bu duyguyu hissederiz. İsterseniz bir kaç aylık bebek olun (annesi karnını doyurmakta biraz geç kalınca, nasıl ağlar, tepki verir. Bazen annesine öfkesinden emmez…" Yada erdemli yaşını başını almış insan olun.(yaş ilerleyince öfke daha mı ortalıkta dolaşır?...)

Belli bir zaman diliminde, isteklerinizin olmayışına kapılıp bir şekilde duygularınız ile kendinizi yönettiğiniz anda, öfke duygusunu yaşarsınız. Sağlıklı bir bireyin normal tepkisidir. Kimsenin öfkesinden korkmaması lazımdır. Öfkenizi kontrol altına aldınız mı...

Her şey yolunda gider. Hayat düz engebesiz bir yolda araba kullanmaya benzemez. İnanın böyle bir yaşam şekli ile hayatta var olsak, işte o zaman da böyle bir hayata öfkelenirdik. Öfke anının ortaya çıkışı...İçimizdeki kırılganlık, haksızlığa uğrama, engellenme, hayal kırıklığı,tehditler...

Ve en önemlisi bencillik ile beslediğimiz kıskançlık duygularımıza Hırslarımızı da ekleyerek, öfkemizi beslemektir. Hırs ve bencillik insanlarda aşılması çok güç duyguların kişilik bozukluğuna sebebiyet verir.

Karşısındaki insanları yavaş yavaş aşılama ve onlardan üstün görme duygularını kendinde var eder. Bu duygular ile yol alan insan, yenilmeyi kabul edemez. Bir şekilde kendinin diğer insanlardan üstün olduğunu zanneder. Ya maddi olarak ya ailesindeki kişilerin makamlarını kullanarak.

Yada bencillik duygusuyla hareket ederek. Bu duygular belli bir zaman sonra başarısızlığa yol açtığında ortaya "öfke duygusu" çıkar. Hissettiği öfke duygusunu kontrol altına alamayıp, çevresine zarar verir. Ve öfke duygusunu kullanmaya başlar. Zaman ile bu duygu seli kişiyi hasta eder.

Ve ciddi rahatsızlıklara yol açar. Bu rahatsızlıklar vücudundaki organlara zarar verir. En önemlisi zararı beyin foksiyonlarına verdiğidir. Psikolojik rahatsızlıklar baş gösterdiğinde ise, zamanla kişiye, Toplumda halk deyimiyle "deli gözüyle bakılmasına" yol açar.

Artık o kişinin yaptığı hareketler yada konuşmalar önemsizleşir. Öfkesini ilk başlarda kendi lehine kullanmaya başlayan kişi, artık o öfkenin esiri olur.

Her insan öfkelenir, bu kolaydır; fakat tam adamına, tam ölçüsünde, tam zamanında, tam yerinde ve tam usulünde öfkelenmek, ne herkesin kudretindedir, ne de kolaydır (ARISTOTELES)

Öfke duygusu, kontrol altına alına bilinen bir duygudur. İnsan olarak elbette olaylar karşısında tepkiler vereceğiz. Ama bu tepkiler önce kendimizi sonra da çevremizdekileri kırıp dökmeyecek. "Keskin sirke küpüne zarar."demiş atalarımız. Kendini bilen Allah dostları bir araya gelip sohbet yaparlar. Konular dönüp dolaşıp gelir karı-koca ilişkisine çatar. Herkes kendi eşi ile olan ilişkilerindeki Yanlışlıkları anlatır. Bir nebze akıl alma adına. Asla şikayet değildir.

Sonuçta "akıl akıldan üstündür." Herkes anlatır... Biri susar. Bir dost sorar;"üstadım senin eşin melek sanırız. Lakin sesin çıkmadı.Hiç şikayetin yok mudur?" Suskun üstad gülümseyerek; "benim eşim delidir."der. Herkes şaşkın şaşkın bakar. Dostlar diye devam eder konuşmasına; "Ben ve eşim evlendiğimiz ilk gece bir karar aldık. Kim öfkeli ise diğer kişi öfke halindekine "deli" gözü ile bakıp hareket edecek.

Delinin hangi hareketi üzebilir ki sizi?...işte o gün den beri eşim öfkeli İse ben susarım. Ben öfkeli isem eşim susar. "Tüm dostlar susar...Ve "üstadlık böyledir" derler. Hayatı kontrol altına almadıkça... Hayat bizi kendi yoluna taş yapar. Her gelen bize bir tekme atıp, yuvarlar… Uçurumlara... Akıl gibi en büyük nimet lutuf edilmişken bizlere.. Akılsız lakabıyla anılmak niye... Öfke benim ise... Ben onun değil Öfke benim kölem olmalı demedikçe. Hayat bize güneşi yollamaz Biz karanlıkları dost edindikçe... Sevgi dolu günlerimizi Öfke duygularımız ile perdelemeyelim, değerli okurlarım…