Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
Kalbin de baharı olurmuş, mevsimini değişirmiş gönül. Geçmez sandığın kışları bitermiş meğer meğer bir gün benim için de doğarmış güneş, gözlerime yaz sürermiş; ıslak kirpiklerimi kuruturcasına başımda esen fırtınalarını sustururcasına…
Yüreğimin; dönmez sandığı göçmen kuşları, geri gelirmiş; kanatlarına sakladıkları mutluluklarla. Cemrelerini bile hissetmediği bir baharın, yazına yazı olurmuş ümitlerim…
Ümit ya; ne uzun, ne derin bir kelime. İki heceden oluşan bir kelimenin, lügatimi böylesi esir alacağını bilmezdim hiç. Bilmezdim bir ümidin elinden tutup da, huzurun yoluna varacağımı. Dualarımın anahtarı mı desem, mutluluğumun adresi mi desem, yoksa inancımın en lezzetli hali mi desem… Ne desem kâfi gelmez izahına. Ümidi olmadan nefes alamaz insan, beklemesini bilmez güzel günlerin. Sabrının sonunda kendisini bekleyen o selametten de nasiplenemez. Kalbe iyi gelen bütün güzel hislere, bir tutam ümit serpmek; lezzetli bir ömrün püf noktası şüphesiz.
Hayat bize içinden çıkamayacağımız bir sürü duygu ikram eder; paketler içinde. Hangi paketten ne çıkar bilinmez, lakin ümitlerimizdir bizi her dem iyiye götüren. Süsüne aldanıp da seçtiğimiz cicili bicili, renkli bir kutu içinden ummadığımız hediyeler çıkar bazen; biz iyiye yorarız, o kötü çıkar, hayal kırıklıkları içinde, demleniriz ızdırapla. Hüzünler yağmur olur da üzerimize yağar sağanak sağanak.
Tebessümü silinmiş bir kalbin, esiri olur kimliğimiz. Tamda bu noktada ihtiyacımız olan tek şey ümitlerimiz olur, ümit olur çare bulunmaz dertlerimize. Bir umudun elinden tutup da nefes almanın şükrünü bilir ciğerlerimiz. Yaralarımıza merhem olup iyileştirir, varsın hüzünlerinden çiçekler açsın yüreğimizde, biz buket buket huzurlar yetiştiririz şifa niyetine; şifa ile beklemeyi, ümit edebilmeyi biliriz.
Tıpkı çiçekleri uyanmış, kuşların cıvıltılarıyla güzelliğini haykıran, kelebeklerinin uyanışıyla ümidin resmini çizen “Mayıs” gibi… Mayıs ya; yaza ilk adamlarını atan minik bir kız çocuğu gibi… Bütün güzel renklerini üzerine giyinmiş, çeşit çeşit çiçeklerini takmış başına, bahar kokulu gülüşünü yaz mevsimine bandırmış; ümit vadeden Mayıs… Yaz mevsiminin nazlı prensesi; minik mink adımlarıyla, güneşini omuzlarında kâh taşır, kâh düşürür yerlere, ağır ağır hissedilir sıcaklığı bu nedenle.
Gündüzün mavi rengi pek bir yakışır Mayıs’a, bulutlar yaza merhaba karşılamasına dizilircesine belirir gökyüzünde. Güneş nasıl da gülümser bulutların arasından doğarken, yemyeşil yaprakları arasında açan güller şımartır Mayıs’ı… Her renk ayrı bir hissin elinden tutup da, ev hediyesi olarak gelmiş gibi yaza. Gül bahçelerinden gelen o mis kokularıyla, davetiyeler yazar huzura dair. Yaz meyveleri ikram edilir dallarından, erik ağaçlarının çiçekleri, kendilerine yazılan o güzel şiirlerin büyüsüne dayanamaz ve lezzetli eriklerini uzatır dallarından; sevenlerine.
Nisan yağmurlarından arta kalan harçlıklarını, Mayıs’ta da yağdırır bulutlar. Bir bakarsın yaz mevsimi, bir bakarsın kışın kulaklarını çınlatan soğuklarıyla dokunur bize. Aynı günde; sıcak ve soğuğun, parantez içine alınmış bir cümle olarak bize sunulan bir lütuf olduğunu hissedebiliriz. Bunu da bir tek; gülmek ve ağlamanın kardeş olduğuna inananlar anlayabilir, şüphesiz…
Ve severler Mayıs’ı; sıcağıyla, soğuğuyla, güneşiyle, rüzgârıyla, yağmuruyla yaz mevsimine açılan o mink penceresine, bir dolu planlar sığdırır yaza dair. Hep ümit temalı cümleler dökülür gönüllerden. Beklenen kavuşmalarla kucaklaşırken, vazgeçişlerimizin tarihine bir çizgi atarız yazın gelmesiyle. Alınan kararların kabul günleri yaşanır gönüllerde.
Yazlık kıyafetler kışlıklarla görev devir dağılımını yaşarken, içimizden geçen “bir yaz daha geldi, ömür dediğin su misali akıp gidiyor “replikleri hislerimize tercüman olur. Hayat hep aynı döngü içinde çevirir bizi içinde, değişmeyen kıymetlerimiz hep ümit ettiklerimiz olur. Bir Mayıs gelir; omuzlarımıza aldığımız incecik bir şal ve bir fincan kahveyle, gönül bahçemizin balkonunda ümit şarkısını söyler kalbimizin… Yüreğimizden dökülür ümit kokulu dualar; yaz mevsiminin ilk durağı olan Mayıs’a…
