Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
Sıcaklığın kavurmasına bile aldırış etmiyordu. Yüreğindeki yangın öyle bir sarmıştı ki... Yıllardır, anlatamadığı bir duyguydu. Bu, bir yüreğin, hüzün boyasını fırçasına bandırarak, boyamasıydı. Oysa ki, neredeyse bir ömür kadar uzun yaşamıştı. Adına gurbet dedikleri, yaban ellerin diyarında.
Yaban eller!!! Okurken bile yürek acıya gülümsemekte... Ama ne gülümseme... Sanki sövercesine... Sıra, gecenin karanlığı ile bütünleşen ayrılık sahnesindeydi. Dişlerini, canını acıtırcasına sıkarken, annesinin nasırlaşmış ağıran eline dudaklarını değdirişi... sonrasında koklayarak boynundan öpüşüne... Melekler ağlamaktaydı. Lakin bir yanan yüreğini "melekler" görmekteydi.
Sokağın köşesini dönerken, arabanın camından var gücüyle salladığı eli... Havada kalmıştı. Artık ayrılık başlamıştı!!! Yollar uzun... Kalp ağlamakta idi. Kalpler ne çok ağlıyordu. Her acının hançer misali saplandığı mekanın tek adresi değil miydi "kalpler.." Yol boyunca yüreğini teselli edebilme adına, neler düşünmemişti ki! Kader demişti! Kısmet demişti! Nasihat edercesine, yüreğine...
Annesinin hüznünü çok iyi bilen kızı, bir nebze beynindeki yoğun duyguların yorduğu ,annesinin yüreğinin rahatlaması adına; "anne bize Kur'an'ı anlamamız adına, sohbet yapar mısın, zamanı değerlendirelim" demişti. Allah'ın merhametini anlatmaya başlamıştı, annesi...
Allah'ın kullarını ne kadar çok sevdiğini, Rahman sıfatıyla; yarattığı tüm canlı varlıklara sınırsız rızık verişini...Rahim sıfatıyla; iman etmiş kullarına, ahirette hakiki rızkı verecek olmasını...
Uzunca anlatmıştı. Ve eklemişti; "Allah'u Teala sıkıntıyı kederi hastalığı...vb dünya imtihanı adına yaşatır, kullarına. Kullar isyan etmeden, hamd ile geçer ise kazananlardan olur." diye anlatışını huzur ile dinlemiştiler. Hızla yol alan arabanın içinde. Sanki biraz sonra yaşanacak olan Sıkıntılı üzücü olaya hazırlanmışlardı. Arabayı kullanan babalarının "aman Allah'ım" diye haykırışıyla irkilene dek!
Kalabalık ve dört şeritli geniş otobanın, sol şeridinde hızla yol alan arabanın üstünde bulunan bagaj patlamış ve içindeki eşyalar otobana savrulmuştu! Yaşanan vahim bir olay vardı! Arabanın durumunu gören aynı istikamette yol alan, diğer adına gurbetçi diye hitap edilen iki araba hemen yanlarında durmuştu.
İlk defa gördükleri insanların yardımına koşmuşlardı. Sanki,ailelerinden olan bireylere ,yardımcı olurcasına ... Oysa ki, tehlikeli bir yerde.. Otobanda! İdiler.!!! Yaşanılan olayın ardından... Araba tekrar yola koyulduğunda, anneleri; "işte hamd etme zamanı.Canımız sağ, kimseye bir zararımız da olmadı. Lakin savrulan eşyalar başka bir arabanın kaza yapmasına vesile olabilirdi. Hatta düşününce tüyleri diken diken edercesine 'ölümle sonuçlanan' olaylar yaşanıla bilinirdi!!"
Gülümseyerek devam etti; "bakın aynı şehirde yaşadığımız kişiler ile tevafuk bir olayla tanıştık. Kim bilir sağlam bir dostluğun başlangıcı olacak." diyerekten üzücü olayın güzel bir yanına parmak basmıştı. Yine bir ayet düştü yürekten dile; "Ve hoşlanmayacağınız bir şey olur ki, o sizin için bir hayırdır. Ve seveceğiniz bir şey olur ki, o sizin için bir şerdir. Ve (bütün bunları) Allah bilir, siz bilmezsiniz.(2/216)
Her olayın bir analizini yapmalıyız ki!! Dünya hayatının sebepsiz ya da başı boş yaşanmadığını, anlayıp bilinsin. Her bir nefes boşuna çıkmaz dudakların arasında, sonsuzluğa. Her kalp sebepsiz pompalamaz, her hücresine kadar akıttığı "kanı" Her hayat başı boş salınmaz,fani aleme. Her canlı ölümü yaşanmışlığın sonu diye de tatmaz... Asıl gurbet ise... Baki alemden ayrı kalmaktır. Sevenin sevdasından... Fani hayatımın değerli varlıkları sevgili okurlarım...
