Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
Vatandan ayrı kalmak !!! Aşk acısı çekenler belki anlayabilirdi. Yıllarını ezan seslerinden ayrı, bayramların coşkusundan uzak yaşamış yüreklerin sessizce ağlayışlarını. Ne acıdır ki insan sahip olduğu güzelliklerin ya da değerlerin kıymetini hiç bilmez. İllaki kaybedince anlayacaktı. Ya da hiç sahip olmayınca hasretini çekecekti. Yaklaşık üç kuşaktır, Almanya da yaşayan Türk neslinin yüreklerinde vatan hasreti alev alev yanmaktadır. Dedelerimiz bir ev parası kazanmak için geldikleri gurbet diyarlarından... Dönüş yapamamışlardı. Bir ev derken haydi birde arsa araba...
Eklendikçe gurbet diyarı ikinci vatan olmuştu. Her sene okul tatillerinde vatana kavuşma özlemi ile yılları akıp tükeniyordu. "Bir gün vatanımıza temelli döneceğiz" diye bir ninniyi söyleyerek. Gurbetçiler böyle avutur acıyan yüreklerini. Tıpkı ağlayan çocuklara "annen gelecek ağlama "der gibi. "Ağlama yüreğim, her vatana varınca içinde uçuşan kelebekler ,bir gün özgür kalacaklar." böylesine sevdayı yaşarlar, "Gurbetçi ya da Almancı" dedikleriniz.
Gurbetçiler birbirlerine akraba gözüyle bakıp severler. Nerelisin demek, dillerde adetten kalır. Kah kardeş olunur, Kah abi ya da manevi anne... Bir bir acılarına ya da sevinçlerine ortak olmak için yürekten yorularak sarılırlar. Böyle bir hayatın yaşandığı Almanya da, memleket özlemine bir nebze virgül koydular.
Rizelileri bir araya getirmeyi düşünen güzel yürekli insanlar!!! Gurbette Rize'yi, bir kaç saat dahi olsa, yaşamak adına, Almanya’nın çeşitli illerinden uzak yakın demeden koşup geldiler. Herkesin tek bir amacı vardı. Rize'yi nesillerine yaşatmak. Almanya’da, yaşadığı apartmandaki komşusuyla sohbet ederken, aklına bir soru takılmıştı. Teni esmer olan lehçesi Almanca’ya uymayan Amerikalı olduğunu söyleyen, komşusuna sormalıydı; "Sen Amerikalılara benzemiyorsun. Lakin çok sıcak kanlısın. Sanki bizim gibi sıcak bir ülkenin vatandaşısın?" komşusu gülümseyerek; "Evet, benim dedelerim İtalya’dan gelip, Amerika’ya yerleşmişler."
Bu cümleler beynine balyoz misali inmişti. "Eyvah!!! Ya benim torunumda yıllar sonra, dedelerimiz Türkiye’den gelmişti, Almanya’ya deyipte Almanım derse!!!"
Günlerce uykusuz kalmıştı. Sonunda karar vermişti. Başta kendi evlatlarına ve uzana bildiği tüm gençlere vatan sevdasını aşılayacaktı. Hiç bir zaman Türk nesli böyle acı kelimeleri kullanmayacaktı. Bayramları, bayram sevinci ile yaşayacaklardı. Bayrak ve ezan sevdası yüreklerinde dağlanacaktı. Gelenek ve göreneklerimiz ve de göresel yemeklerimiz unutulmayacaktı. İşte bu sevda ile ta Berlin’den kalkıp Bir kaç saat dahi olsa Rize’nin kokusunu almaya gitmişlerdi. Tüm gelen Rizeliler, Hiç şaşkınlık yaşamamıştılar. Sanki akraba ya da bir dost gibiydiler. Yöresel yemeklerin kokusu... Peştamalin renklerinin ahengi, kemençenin damarlara nûfüs ederek kanları kaynatması... Yaşanmaya değer duygular yüreklerde huzur yaşatmıştı.
Uzun yollardan gelen değerli Milletvekilimiz Sayın Metin Külünk abimizin her bir kelimesi yüreklerimize birlik beraberlik ruhunun doyumsuz güzelliğini tekrar yaşamıştı. Rize’mizin değerli başkanı Sayın Reşat Kasap beyin gurbetçi gençlerin memleket özlemi çekmemesi için yaptığı davet ise sevinçle ayakta alkışlanmıştı. Bir günün belli saatleri yaşamamıştı. Türkiye’mizin, güzide illerinden Rize’miz gelmişti. Biz gurbetçilerin yanına. Rize'nin hırçın Karadenizi yürekleri ayağa kaldırmıştı. Tulum ve kemençe eşliğinde eller kenetlenince...
Gurbetin acılarıyla yorulmuş yüreklerin sesine bir nebze mutluluk serpildi. Gurbet diyar olsa da Vatan aşkı yürekler de var olacak Memleket Rize olunca Horonda terler yüzlerden akacak. Ülkeminin her bir ili ile onur duyuyorum…!! Sevgilerimle değerli okurlarım...
