Sultanı ağlatan sizler!

Ayların sultanı denmiş ona. Hangi aya denk gelirse, o ayı şenlendiriyordu. Mevsimlerin sıcak oluşuna bile aldırış etmiyordu insanlar. Yaklaştığı zamanda heyecan sarıyordu tüm yürekleri. Günler sanki ödüllenmişçesine her anına değer katılıyordu. Hele güneş veda edince yeryüzüne. Gecelere, miski amber kokusu yayılıyordu. Işıl ışıl olup çıkıyordu, karanlığa inat tüm Leyle-i saatler... Sabah ile selam veriliyordu, karanlığın sessizce kayboluşuna. Aylardan Ramazan olunca... Yüreklere aşk düşüyordu.

Küslükler sanki uçup gidiyordu. Otuz gündüze, otuz geceye sevdalar serpiliyordu. Dakikaların değerini anlıyordu Rabbine boyun eğen kullar. Bir ses ile dudaklar buluşuyordu, ellerin Huzur ile tutup dudaklarının tebessümüne şükrünü sunarken. Bir bardak su ya da bir hurma ile. Ramazan ayı, fakirin sofrasına bir umut getiriyordu. İnanan her kulun mutlu olduğu sadece bir ay vardı. Evet, Allah’ına karşı kul olduğunu hatırlamanın, kim bilir huzuru sarıyordu paslanmış yürekleri...

Sadece bir ay Müslüman olunuyordu!!! On bir ay unutulan sevdalıya, bir ay boyunca özür mü dileniliyordu!? Yüreklerde birikmiş kirleri ya da mikropları temizlemek miydi kulların çabası? Ey zavallı Müslüman!!! Kimi kandırıyorsun sen! Nefsini mi? Yoksa! Seni eksiksiz yaratan, yaşaman için dünyayı sana donatıp sunan, senin için, kurallar koyup o hükümleri bir kitap ile yollayan, "Belki kitabımı anlayamaz kullarım" diye Peygamberlerini hizmetlerinize sunan... Sonsuz Kerem sahibi, Rabbini mi?

Nedir bir aylık mücadelen? 11 ay boyunca neredesin sen? Başın secdeye varmazken, dilinde bedduaların, küfürlerin, iftiraların gıybetlerin varken, yüreğinde merhamet yosun bağlamışken... Bir yoksula elini uzatmaz iken, sadece bir ayın içinde mi! Kendini kul sanmaktasın: "SEN"

Rabbinin, senin aç kalışına ihtiyacı mı var ki! Orucun faziletini bilmemiş, öylesine aç kalmaya kalkarsın, Evet evet; "Sen" Sözlerim elbette mümin olanadır. Gayri mümine verilmemiş iken, Cennet mükafat yalnız senin olacak bilmekteyken sen, kendini kandırmaya devam ediyorsun.

Uyan artık gaflet uykusundan, ey adına, inançlı denilen... Bir sene de on iki ay varken, camiler ağlıyorken, sessizce… Ramazan gelince sus payı mı veriyorsun? Gösteriş yapmak için koşarcasına gittiğin yer, Rabbinin evidir, unutmayasın sen! Hala anlayamamış isen,"susuz ve aç" kaldığının faziletini sen. Bari bir ay içinde, Otur bir kere hak ile düşün.

Oruç, aç kalma ayı değilken. Var sende bahanelere sığınıp,ulu orta her yerde elinde sigarası ile dolaşan kullara katıl. Utanma kalkmış, edep-haya tükenmiş. Firavunları kıskandıracak sofralara "İftar sofrası" denmiş. Senede bir kere bir fakiri doyuracak olan o hak para, cepten akrep sokmuşçasına çıkarken. Zekatlar, şeytanı bile korkuturcasına planlar ile hesaplanıp verilirken… Ey Müslüman sen boşuna aç kalmayasın!

Yeter artık; On bir ayın sultanı geldi denilmesin. Gelen mübarektir. Lakin gelene küfür etmektesin. Yüreğini sarmıyor ise, ne merhamet ne ibadet sevdası... Sende Müslüman kelimesi öylesine yazılı kalmakta olduğunu anlamıyor isen.. Diyecek benim sözüm kalmamış iken… Varsa hala yalan dolanlarınıza şahitlik edecek kelimeleriniz hele susun... On bir ayın sultanı gelmiş!!! Uyutuluyor iken, uyuyan nefsine bir tebessüm aynaya bakan senden.. Hayırlı Ramazanlar dilemek son hacetim dilimde. Hayr ile gelene Ahyar ile cevap verilir. Umudu hala yüreğimde duam olmakta mühürlenmiş iken, on bir ayın güneşi hoş geldin.